مثلا اجتماعی

علی، برادر جانِ جانانمان که توی بلاگفا خیلی ذکر و خیرش بود، الان برای خودش یک قاضی نوپا شده است. یک وقت هایی بعضی از پرونده هایش را خانه می‌آورد. امروز که داشتم میزش را مرتب می کردم چشمم خورد به یک پرونده. پرونده برای یک پسر متولد ۷۱ بود( دققا یکسال کوچکتر از علی ما)  که به احبس ابد محکوم شده بود جرمش حمل ۵۰ کیلو تریاک بود. در احضاراتش که با یک خط خیلی خیلی خوشگل نوشته شده بود، قید کرده که بدلیل بیماری خواهرش و فقر دست به این کار زده است. کارت ملیش را که نگاه می کردم یک پسر جوان را می دیدم که شاید هیچ وقت توی بچگی هایش فکرش را هم نمی کرد که یک روز به حبس ابد محکوم شود، آنهم برای فقر و نداری.

همۀ این ها را گفتم که بگویم اگر یک روز حضرت حجت بیاید، اولویت کاریش را می گذارد روی عدالتی که توی این کشور اسلامی نیست. اولویت کاریش را می گذارد برای رسیدن آدمهایی شبیه به این آقا پسر به حقشان که برای نبود عدالت اجتماعی تن به همچین کاری داده است.

حالا تصور کنید این آقا پسر ته تهش برای ده میلیون هزینه درمانی خواهرش دست به همچین کاری زده، ولی بعضی از دولتمردان ما حقوق های آنچنانی می گیرند و بعد نماینده ملت و نماینده این آقا پسر آنجاهایی که باید حقش را بگیرند زل می زند توی چشم ملت و می گوید ما داریم حق و حقومان را از انقلاب می گیریم چرا چون ددی جانشان حقوق های نجومی می گیرد.

همۀ اینها را گفتم که الان بحث کشور ما حجاب نیست، که هی برای یه لاخ مو فلان دختر، پوشیدن فلان لباس بازیگر توی بهمان جشن، یقه چاک کنیم و هی به بقیه ملتمان فحش و بد و بیراه بدهیم و فلان بازیگر را برای نگه داشتن سگ و گربه توبیخ کنیم، بنظرم این وقت و انرژی و فحش و فحش کاری را بگذاریم و برای عدالت بجنگیم خیلی بهتر است.