عروسک سخنگو
در ادبیات بزرگسال هر کس بخواهد خودش را آدم فرهیخته و کتاب‌خوان جلوه دهد، حتما باید مثلا در عکس‌هایی که از کتابخانه‌اش در اینستاگرام شیر می‌کند، قسمتی از کادرش را اختصاص دهد به مجله همشهری داستان و اگر وبلاگ‌نویس باشد حتما و حتما یک پست در مورد این مجله بنویسد و سخنرانی‌های در راسای این مجله وزین ایراد کند.
و اما در ادبیات کودک و نوجوان از آن‌جایی که زیاد طرفدار ندارد، و اصلا یک جاهایی هم اگر بگویی مثلا علاقمند به ادبیات نوجوان هستی، چپری نگاهت می‌کنند و زیر لب هم می‌گویند اف بر تو با آن سلیقه‌ات. برای همین شاید مجلۀ عروسک سخنگو کمتر دیده شده باشد. ولی عروسک سخنگو دقیقا در فرهیختگی چیزی از همشهری داستان کم ندارد و حتی به نظر من چند سطح بالاتر هم هست.
صفحۀ اول مجله نوشته: عروسک سخنگو کلمه ای است برای بچه‌های ۳ تا ۱۰۰ ساله ( از این مدل جمله‌هاست که می‌شود یک‌جایی یادداشتش کرد و هی ذوقش را کرد)
بیشتر صفحات مجله از نوشته‌های کودکان پر شده، و این جذابیت مجله را بیشتر می‌کند( ایده‌های داستان نویسی بعضی از این بچه‌ها معرکه است، بسکه ایده‌های نو و جدیدی است برای نوشتن)
چیزی که این مجله را برای من هیجان انگیز کرده، صراحت لهجه کسی است که به نامه‌ها جواب می‌دهد و کسی که کتاب‌هایی چاپ شده را نقد می‌کند. نویسنده‌های این دو قسمت آنقدر صریح و بدون رودربایستی حرف می‌زنند که به وجد می‌آیی و اصلا با هیچ احد و الناسی هم شوخی ندارند. یک جورایی وقتی این دو بخش را می خوانم یاد نقد‌های جناب فراستی می افتم دقیقا با همان رک و راستی.
الان همین صراحت لهجه آنقدر برای من جالب آمده که اگر روزی روزگاری کتابم چاپ شد یک نسخه‌اش را حتما برای عروسک سخنگو می‌فرستم تا نظرشان را بدهند.
خلاصه اگر دنبال یک مجله خوشحال برای کودکان اطرافتان یا کودک درون خودتان هستید مجله عروسک سخنگو را از دست ندهید.
