به پسرم

یحیی قشنگم! 

خیلی چیزها در این دنیا وجود دارد که باید یادت بدهم. اما ای کاش آنقدر مادر خوبی باشم که بلد باشم "رفتن" را یادت بدهم.

می دانی یحیی! رفتن آنقدرها هم که مردم خیال می کنند بد نیست. اگر رفتن را بلد نشوی گیر می کنی وسط اتفاقات دنیا.باید یادت بدهم که دل بکنی از چیزهای که تو را به زشتی های این دنیا سنجاق میکند!

یحیی  ِ مادر در زندگی به روزهای می رسی که باید کنده شوی از چیزهایی که شاید خیال کنی ماندن و رفتنت با هم هیچ توفیری ندارد. ولی یادت نرود که در این دنیا هیچ دو فعلی شبیه هم نیستند.

یک چیز را خوب یاد بگیر پسرم، هر وقت قصد رفتن کردی، تمام قد برو.

هر وقت تصمیم به رفتن گرفتی، همه چیزهایی که تو را وصل می کند به گذشته، رنگ ها، صداها، بوها و حتی رد پایت، همه و همه را در کوله ات بگذار و آرام و بی صدا بدون اینکه کسی جز خودت خبردار شود، برو. یکجوری برو که انگار هیچ وقت، در آن نقطه و زمان از دنیا نبودی. 

رفتن را بلد شو یحییِ من!