خدا همیشه حواسش هست

با بعضی آدم ها که برخورد می کنم، می بینم چقدر این ها آرامش دارند، چقدر با ماجراهای بد و حتی خیلی بد با متانت بر خورد می کنند. اینجاست که رو می کنم به خدا و بهش میگم: یه اپسیلون فقط یه اپیسلون از آرامش فلانی رو به من می دادی جای دوری نمی رفت ها!

و چون خدا مثل همیشه سکوت می کنه من هم با یه علامت سوال بزرگ و با حسرت به این فکر می کنم که راز موفقیتش برای به دست آوردن اینهمه آرامش چیه واقعا؟