+ یه وقتایی فکر میکنم، چطوری یه شاعری یه شعری رو میگه بعد اینکه تمومش کرد نمرد از غمش؟ یا چطور یکی یه شعر این مدلی رو میخونه وقتی خوندنش تمومش شد چرا از حجم اون غم نمرد؟ چرا ما وقتی این مدل شعرها رو گوشش میدیم، نمیمیریم از حجم اونهمه غمی که داره؟ چی شد که اینهمه پوست کلفت شدیم؟ کی کرگدن شدیم اصلاً؟
کار خوبی کردین که خودجوش فرستادید توی کانالتون. هر وقت این مدل شعرها رو دیدید به صورت آتش به اختیار عمل کنید و سریع با ما شریک بشید(: