حق حق حق.

متاسفانه این روزها یأس عمیقی در وجود “اکثر” ما رخنه کرده که طعم همه‌ی شیرینی‌ها رو کم می‌کنه.
الان شرایط کشور و مردم جوریه که برام یک سوال پیش اومده؛ می‌خوام بفهمم اگه یک ایرانی برای خودش صد میلیون دلار پول نقد داشته باشه می‌تونه خوشحال باشه؟
یعنی الان همه‌ی اختلاس‌گران و اونایی که میلیاردی ثروت اندوختند خوشحالند؟
رئیس رؤسای موسسات اعتباری که به مردم میلیاردها تومن بدهکارن خوشحالند؟
مسببین بی‌ارزش شدن پول ایران خوشحالند؟

مسئولین هم که...
نمی‌فهمم چرا مسئولین یک اقدام جدی نمی‌کنند و صرفاً وعده وعیدهای الکی و اجرا نشدنی می‌دن؟ چیزی شبیه همون شعارهای تبلیغاتیِ همه‌ی کاندیداها.

از ته دل بابت وضعی که پیش اومده متأسفم.

کاش دولتِ تدبیر و امید به احترام همه‌ی کسانی که باورش کردند و بهش رأی دادند، در این وضعیت بحرانی تدبیری می‌اندیشید و امید رو در دل این مردم زنده می‌کرد.

متاسفانه در طول تاریخ ثابت شده که در جنگ قدرت‌ها، فقط مردم هستن که نابود می‌شن.

پی‌نوشت:
۱.من برای انتخابات از هیچ کاندیدایی حمایت نکردم چون همون موقع هم نتونستم با خودم کنار بیام و شعارهای تبلیغاتی _مثل ثبات قیمت ارز_ رو باور کنم، ولی دلم می‌خواد دولتِ منتخب بتونه از پس این بحران اقتصادی بربیاد و ‌فشار رو از روی مردم برداره. از ته دل اینو می‌خوام.

۲.عزیزانی هستند که اگر این شرایط در دولت دیگری اتفاق می‌افتاد قطعا روزی صد تا پست انتقادی می‌گذاشتند ولی الان بزرگ‌ترین دغدغه‌شون حاشیه‌های موسیقی و‌ سینماست! سکوت و تعصب و ندیدن مشکلات واقعی جامعه از طرف اون‌ها که همیشه در همه‌ی مسائل نظر می‌دادند، برام عجیبه.

پ ن: متن از کانال مهراوه شریفی‌نیا.

پ ن۲: چقدر اون پی نوشت۲ حرف این‌ روزهای خیلی از ماهاست. راست گفتن دوست‌های واقعی رو باید توی روزهای سخت شناخت. حداقل یه بازیگر شعور دار پیدا شد بین این جماعت از دماغ فیل افتاده.