این همت نصیب ما هم بشه ان‌شاءالله.

حدودای ساعت یازده رفتم آشپزخونه دیدم یه گله مورچه دور یه چیزی جمع شدند. با خودم گفتم یادم باشه جاروبرقی بکشم آشپزخونه رو. یه ساعتی رفتم دوربر نوشتن و ساعت ۱۲:۳۰ اومدم آشپزخونه رو جارو بکشم دیدم اثری از اون گلهٔ مورچه نیست. حالا اینور رو نگاه کن اونور رو نگاه انگار آب شدند رفتن تو زمین. با هر الگوریتمی حساب می‌کنم نمی‌فهمم چطوری اون همه مسافت رو طی کردند توی این یه ساعت.

نکتهٔ اخلاقی پست اینه که، همت یه مشت مورچهٔ ریزه‌میزه بیشتر از ما آدم‌هاست.