از مناجات شعبانیه.

تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَ تَخْبُرُ حَاجَتِی وَ تَعْرِفُ ضَمِیرِی

[خدایا] آنچه را که در درون دارم می‌دانى، بر حاجتم خبر دارى، نهانم را می‌شناسى!

وَ مَا أُرِیدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِی وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِی

و آنچه که می‌خواهم به زبان آرم، و خواهش خویش را بازگو کنم.

إِلَهِی لا تَرُدَّ حَاجَتِی وَ لا تُخَیِّبْ طَمَعِی وَ لا تَقْطَعْ مِنْکَ رَجَائِی وَ أَمَلِ

خدایا، حاجتم را برمگردان، و (طمع ام) را قرین نومیدى مساز، و امید و آرزویم را از خود مبر.

یکی از قشنگی‌های دعاها همین مقدمه‌چینی‌های اول دعاست. اول میای برای خدا یه جورایی خودت رو لوس می‌کنی و بعد شروع می‌کنی به گفتن خواسته‌هات. گاهی هم توی همین دلبری‌هایی که برای خالقت می‌کنی خواسته‌هات رو می‌گی. چیزی که معمولاً من هیچ‌وقت رعایت نمی‌کنم:دی

::: اگر فرصت داشتید حتماً مناجات شعبانیه رو بخونید. معرکه است این دعا.