نه بگو دروغ می‌گم؟
ما ایرانی‌ها عاشق مقدمه‌چینی هستیم. اینکه اگر بخواهیم دربارۀ موضوعی ساده حرف بزنیم حتماً قبلش باید در حد یکی‌دو دقیقه مقدمه‌ای بگویم و بعد برویم سر اصل مطلب. این مقدمه برای مخاطب شاید چندان اهمیتی نداشته باشد؛ ولی برای راوی مسئله‌ای حیاتی است؛ چون باید وجه مثبتی از خودش را به مخاطبش نشان بدهد.
مثلاً یک ایرانی اگر بخواهد در پویش روز صد کلمه در روز شرکت کند باید حتماً قبلش بگوید او خودش روزی بیشتر از دو هزار کلمه می‌نویسد؛ ولی دلش می‌خواهد توی این پویش هم شرکت کند.
یا مثلاً اگر بخواهد در پویش حفظ سه کلمه انگلیسی در روز شرکت کند حتماً باید قبلش بگوید که خودش در حد تافل زبانش خوب است؛ ولی خب توی این پویش هم شرکت می‌کند.
اگر توی کارگاه یا کلاسی شرکت کرده باشید این را حتماً تجربه کرده‌اید که اگر استاد به مطلبی اشاره کرد ما باید حتماً نیم ساعت از کارگاه را بگیریم تا به استاد بفهمانیم ما دربارۀ این موضوع از قبل مطالعه داشتیم.
این‌قدری که ما به مقدمه اعتقاد داریم اگر به نتیجه اهمیت می‌دادیم الان سروشکل بهتری داشت زندگیمان.
ای کاش قدر این حرف‌های درخشانت رو می‌دونستند