آرزوهای نجیب

طبقه بندی موضوعی
بایگانی
آخرین مطالب
پیوندهای روزانه
پیوندها

این رنج‌های نجیب

شنبه, ۳ خرداد ۱۳۹۹، ۰۱:۰۷ ق.ظ

در باورهای یهودی درختی وجود دارد که تو می‌توانی رنج خودت را از تنت جدا و به آن آویزان کنی و در عوض یکی از رنج‌های آویزان از درخت را برداری. می‌گویند هر کسی که به آن درخت رسید وقتی رنجش را از تن جدا کرد دورتادور درخت می‌چرخد تا رنجی کمتر از رنج خودش پیدا کند؛ ولی رنجی کمتر پیدا نمی‌کند و در نهایت همان رنج را برمی‌دارد. ‌‌

 

آدمیزاد با رنج معنا پیدا می‌کند. با رنج‌هایش رشد می‌کند و حتی با رنج‌هایش به خدا می‌رسد؛ اما کاش می‌شد گاهی اوقات رنج‌ها را از تن جدا و جایی آویزانشان کنیم تا باد همۀ آنها را با خود ببرد.

‌‌

  • گلی

نظرات (۶)

  • ۰۳ خرداد ۹۹ ، ۰۲:۲۶
  • رفیقِ نیمه راه

    • قشنگ بود...
    پاسخ:
    ممنون که خوندی (:
  • ۰۳ خرداد ۹۹ ، ۰۳:۲۱
  • سارا خانی

    • راستش امروز، روز سختی برای من بود. و وقتی پستت رو خوندم، با تمام وجود حسش کردم و یه کم هم حالم بهتر شد. چون شاید واقعا راهی برای نزدیک تر شدن به خدا پیدا کرده باشم...

    کاشکی واقعا میشد رنج ها رو به دست باد بسپریم...

    مرسی که این متن رو نوشتی. 
    پاسخ:
    ممنون که خوندی (:
  • ۰۳ خرداد ۹۹ ، ۰۸:۰۵
  • פـریـر بانو

    • واقعا کاش می‌شد‌...
    پاسخ:
    کاش...
  • ۰۶ خرداد ۹۹ ، ۱۰:۰۱
  • آقاگل ‌‌

    • یاد این بخش از فیه ما فیه افتادم:

    درد است که آدمی را راهبر است. در هر کاری که هست، تا او را دردِ آن کار و هوس و عشقِ آن کار در درون نخیزد، او قصدِ آن کار نکند و آن کار بی دردِ او میسر نشود. خواه دنیا، خواه آخرت، خواه بازرگانی، خواه پادشاهی، خواه علم، خواه نجوم و غیره. تا مریم را دردِ آن زه پیدا نشد، قصدِ آن درخت بخت نکرد. او را آن درد به درخت آورد و درخت خشک میوه‌دار شد.
    تن همچون مریم است، و هر یکی عیسی داریم؛ اگر ما را درد پیدا شود، عیسایِ ما بزاید؛ و اگر درد نباشد، عیسی هم از آن راه نهانی که آمد، باز به اصل خود پیوندد. الا ما محروم مانیم و ازو بی بهره.
     
    پاسخ:
    می‌دونستید من از پیام‌هاتون کلی مطلب جدید یاد می‌گیرم.

    ممنون به خاطر به اشتراک گذاری سوادتون (:
  • ۰۹ خرداد ۹۹ ، ۰۰:۴۷
  • وندا :)

    • خیلی قشنگ بود
    پاسخ:
    ممنون که خوندی(:
  • ۱۰ خرداد ۹۹ ، ۱۹:۱۳
  • آقاگل ‌‌

    • وبلاگ یک مسیر دو طرفه است. همین‌قدر که نویسنده وقت می‌گذاره و برای مخاطبش تولید محتوا می‌کنه، مخاطب هم وظیفه داره توی کامنت دادنش دقت داشته باشه و سعی کنه کامنت درخوری بذاره. :)

    ضمن اینکه ارادتمند.
    پاسخ:
    کلی گل تقدیم شما (:
    ساخت وبلاگ در بلاگ بیان، رسانه متخصصان و اهل قلم