دانی که من نفس به چه منوال می زنم
چون مرغ نیم‌کشته پر و بال می‌زنم
هر شب به طرز وصل تو صد فال می زنم
بیمم مده ز هجر که تب خال می زنم!
:::: شعر خیلی عاشقانه ای هست ولی جالبه بدونید که این شعر در مدح امام علی سروده شده(:
نمی دونم تا حالا بهتون گفتم یا نه؟ ولی زندگی اونقدرها بهمون وقت نمیده، که هی بنشینیم و منتظر خبرهای خوب باشیم. کاش برای اتفاق های خوب پیش قدم می شدیم قبل از اینکه خیلی دیر بشه!
شیفته اون سه تا فسقلی سمت چپی شدم، (اون آبی و زرد و زرشکی رو میگم ها) چه خوشمزه هم می خندن(:
من اگر روزی روزگاری یک نویسنده معروف شدم، راه ارتباطی با مخاطب هام را "ایمیل " می گذارم. از آنجایی که الان هر طفل شیرخواری، به اینستا دسترسی دارد و بنظرم خیلی کار خاصی نیست که مثلا یکی از مخاطب هات در حالیکه دارد، همین طور دیمی پست‌ها را لایک می‌کند، یک " الهی فدات بشم"، "شما چقدر خوبید" و "کتابتون شاهکار هست" و حتی "من با کتاب های شما تا آسمان اوج می گیرم"، بچسابند تنگ آخرین پست شما. و حتی تعداد فالورهایت میلیونی باشد ولی اصلا ندانند تو چکاره‌ای!!
ولی خب ایمیل دادن، شرایطش فرق دارد، هر کسی حوصله اش نمی شد که صفحه ایمیلش را باز کند و دو سه خطی حتی از سر کنجکاوی برای تو بفرستد. اصلا ایمیل دادن و ایمیل گرفتن انگار توی ایران هنوز جا نیفتاده. مثلا من یک سال پیش برای یکی از اساتید، فلان دانشگاه معروف ایمیل فرستادم ولی خب هنوز دریغ از یک جواب فحش حتی. برای همین کسی که به خودش زحمت می دهد و برای تو وقت می گذارد و ایمیل می دهد یعنی برایش خیلی خاص و پرفکت بودی.
حالا اگر می‌شد، نامه کاغذی بنویسند و تو هر روز که از سر کار می‌آیی کلی نامه داشته باشی که خیلی عالی است ولی خوب توی این شرایط که زندگی روی دور تندش افتاده، فکر کنم این یک فقره درخواست، کمی تا قسمتی زیادی فانتزی است و خدای ناکرده اگر من آدرس پستیم را به عنوان راه ارتباطی پشت جلد کتابم بنویسم بدون شک ملت فکر می کنند چیزی مصرف کردم. پس به همان ایمیل قناعت می کنم.
ولی جالب است بدانید از همین الان برایم مثل روز روشن است که هر هزار سال یک ایمیل به صندوق نامه هایم می فرستند ولی خب راضیم به همین خاص بودن.
nبار من فیلم شب های روشن رو دیدم و حاضرم n+1 بار دیگه هم ببینمش. چقدر خوب ِ این فیلم و چقدر نجیب. اعتراف می کنم که هر بار می بینمش انگار دارم دنبال یک گمشده می گردم توی این فیلم، یک گمشده که هیچ وقت توی دنیای واقعی پیداش نکردم.
و اعتراف بعدیم این هست که این فیلم من رو وسوسه کرد ادبیات بخونم!
غمگینم
مثل کسی که نماینده اش رد صلاحیت شده.
همه چیز زیر سر بهار است یحیی!
بهار وحشی است. می آید همه چیز را بهم می ریزد و بعد انگار که اتفاق خاصی نیفتاده باشد، آرام و بی صدا می رود.
اصلا خودش را یکجوری به آن راه می زند، انگار که نه انگار اینهمه آشوب زیر سر او است.
بهار که نباید اینهمه وحشی باشد مگر نه؟
ما از اون آدمهایی هستیم، که دستمون رو تا آرنج هم توی ظرف عسل کنیم، دهن مردم بذاریم، آخرش دستمون رو گاز می گیرن.
خلاصه اینکه ما اگه شانس داشتیم اسممون شمسی جون بود.
