ولی با همۀ این‌ها باز هم الهی شکر

روز شنبۀ سگی‌تر از این نمی‌شد!

 

 

 

پ ن: همیشه به آدم‌های دور و برم توصیه می‌کنم با آرامش باید کارها رو جلو برد. گفت‌وگو رو ااصل و حلال مشکلات می‌دونستم؛ ولی امروز یه جوری خودم قاتی کردم که بدون شک خدا از اون بالا انگشت اشاره‌ش رو گاز گرفته از اینهمه خشم بنده‌اش. حتماً همین‌جوری که حسرت می‌خوره زیر لب می‌گه: این وحشی رو من کی آفریدم، جبرئیل؟!

با شمام دوست گرامی!

یه مدته علاقه پیدا کردم به آدم‌های دیوونه. آدم‌های خل. آدم‌هایی که اگر خورشید رو توی دست راشتشون قرار بدن و ماه رو در دست چپشون بذارن هیچ رغبتی بهش ندارن. می‌دونین قسمت وحشتناک قصه کجاست که همین خل‌های دوست‌داشتنی تمام زورشون رو می‌زنن عاقل شن. شما! شما نه اونی که پشت سرت نشسته. بله خود شما که زبون خل‌وچل‌ها رو بلدی بهشون بگو این ور دنیا هیچ خبری نیست. دست به گیرنده‌هاتون نزنین لطفاً.