دلم رو به چی این کشور خوش کنم ؟

یکی از آشناهای ما هم چند وقت پیش قصد دیار غربت را کرد برای ادامه ی تحصیل . وقتی به کشور مذکور رسید استاد دانشگاهش که دانشگاه معتبری هم بود ، شخصا می رود فرودگاه دنبالش که یک وقت خدایی ناکرده  توی یک کشور غریب احساس غربت بیشتری نکند .

حالا توی کشور مثلا اسلامی ما هیچ کس قد دو ساعت برای آن یکی وقت ندارد چرا ؟ چون خیلی سرمان شلوغ است چون خیلی باکلاسیم ، چون می ترسیم اگر ایمیلمان را خدایی ناکرده به یک آدم بدبخت مستحق ِ کمک ، بدهیم ، از پشت کامپیوترهای شخصیش ممکن است یک لقمه ی چپمان  کند یا نه اینکه خیلی مخیم و از نوابغ بشری هستیم می ترسیم از راه یک ایمیل ترورمان کنند !