عاشقی به سبک ونگوگ

گاهی حرف‌هایی می‌زنیم که اسمش را می‌گذاریم شوخ طبعی؛ حرف‌هایی که از سایۀ ناتوانی ما می‌زند بیرون. حرف‌های جدی‌مان را می‌پیچیم لای شوخی؛ نه بخاطر اینکه رندیم یا تیزهوشیم، به خاطر این که توان گفتن حرف جدی را نداریم، به خاطر اینکه مخاطبمان قدرتش بیشتر است. می‌دانیم که مخاطب به هیچ‌مان نمی‌گیرد و مثل لعبتک گنجه دوستمان دارد. فقط  در همین حد. چطور می‌شود با این مخاطب جدی بود، وقتی چنین حسی به نگاهش داری؟ حرف جدی نمی‌زنیم فقط به این خاطر که ضعیفیم، و من قبول دارم که در برابر این ملکۀ شیطان، هنوز هم ضعیفم.

عاشقی به سبک ونگوگ |  محمد رضا شرفی خبوشان |  انتشارات خاک بر سر  "شهرستان ادب"