در ستایش "ویلایی‌ها"

کاش می شد بعضی فیلم ها را اکران عمومی به شکل گسترده کرد. این مدلی که همه هشتاد میلیون جمعیت کشورمان در یک ساعت مشخص می رفتیم زیر آسمان خدا و مسؤولین از این تلویزیون بزرگ بزرگ‌ها  می‌خریدند  و همه‌مان همزمان یک فیلم را نگاه می‌کردیم. می‌دانید بعضی فیلم‌ها انگار خاطرات مشترک همه‌مان است، بغضی که توی فیلم است را نمی‌شود تنهایی هضم کرد، باید همه‌مان با هم ذره ذره این غم‌ها را سر بکشیم و بعد وقتی آخر فیلم اشک‌هایمان ریز ریز پاک می‌کنیم، از خودمان بپرسیم، چی شد که آخر به اینجا رسیدیم؟ قبلا که این مدلی نبودیم، بودیم؟