.

:::یک

اونی که دیروز، توی تمام عکس‌های نشست ویرایش شاد بود و نیشش تا بناگوش باز بود، من بودم.

اونی که بعد از نشست ویرایش هندزفریش رو توی گوشش چپوند و دو ساعت‌و‌نیم تمام خیابون‌های شیراز رو گز کرد و بغض‌هاش رو قورت می‌داد من بودم.

اونی که به خیالت رفته بود من بودم؛ ولی اونی که موند من بودم.

:::دو

به قول داریوش خان اینقدر دورم از تو که دنیا فراموشم شده. گوش کنید.

:::سه

راستش رو بخواید دیگه داره حالم از خودم و این مدل پست‌ها بهم می‌خوره. اصلاً وبلاگ باید جایی باشه که از خوشی‌ها نوشت؛ پس تصمیم گرفتم یه مدت از فضای مجازی دور باشم: وبلاگ، واتس‌آپ، تلگرام و ...

به قول جناب رستاک:

ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗﺘﺎ ﺳﺎﻛﺘﻢ ﺳﺮﺩﻡ
ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻡ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ
ﭘﺎییز ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ.