مثل همون شوروحال بچگی‌هام

بچگی‌هام یه سری از کارتون‌ها رو خیلی دوست داشتم و دلم می‌خواست دنبالشون کنم؛ ولی از اون‌جا که صداوسیمای محترم برای پخش کارتون‌ها از هیچ الگوریتم مشخصی پیروی نمی‌کرد من مجبور می‌شدم کل هفته و کل روز رو جلو تلویزیون بشینم، ببینم آخرش کی کارتون دوست‌داشتنیم پخش می‌شه. حالا شده حکایت این روزهام که زل می‌زنم به صفحۀ بروز شده‌های وبلاگ ببینم کی اون وبلاگه به‌روز می‌شه و قراره صاحبش چی بنویسه  و مطلب بعدیش چیه، دربارۀ چیه و از این حرف‌ها.

دقیقاُ شبیه این سریال‌های نود قسمتی که هرشب پخش می‌شه و تو در تمام طول روز به قسمت بعدیش فکر می‌کنی که شخصیت‌های قصه امشب قراره چکار کنند و چه بلایی سرشون میاد.