برای خودم.
يكشنبه, ۱۵ ارديبهشت ۱۳۹۸، ۱۰:۴۵ ق.ظ
عجیب‌ترین چیزی که این مدت کشف کردم اینه که آدم‌ها خیال می‌کنند به شغل و حرفه‌ای علاقه دارند درحالی که اصلاً برای اون شغل و حرفه وقتی نمی‌ذارند. وقت و زمانی در شأن علاقمندی‌هاشون.
توی این مدت با آدم‌هایی سروکار داشتم که خودشون رو به هر کاری مشغول می‌کنند و به هر کاری نوک می‌زنند که خودشون رو حرفه‌ای نشون بدن؛ ولی نیستند در واقع. توی این مدت فقط دو نفر رو دیدم که توی حرفه‌شون که همون نوشتن هست، شور و شوق و اشتیاق داشتند. توی واژه به واژه‌هاشون عشق به نوشتن رو دیدم. بقیه نوشتن رو فقط دوست داشتن. مثل رؤیای بچگی‌هامون که خیلی‌هامون دوست داشتیم دکتر بشیم؛ ولی فقط یه عدۀ کمی تلاش کردن تا از سد کنکور بگذرن تا پزشکی بخونند و برسند به جایی که دوست دارند.
یه کار حرفه‌ای وقت حرفه‌ای رو می‌طلبه به‌علاوۀ عشق بی‌نهایتی که باعث حرکتت بشه.
