دیشب داشتم فکر می‌کردم ته‌تهش خدا فقط ۳۰ سال دیگه بهم فرصت زندگی بده؛ ولی می‌دونم توی اون سی سال باقی‌مونده هم هیچ غلطی نمی‌کنم. یه آدم معمولی و حتی خیلی‌خیلی معمولی که همهٔ آرزوهام رو‌با خودم خاک می‌‌کنند.
تحقق رویاها خیلی کار شاقی نیست فقط باید کمی از تردیدهامون کم کنیم
کمی بیشتر تلاش کنیم و کمی کمتر بخوابیم. رویای من فعلا داشتن یک بدن ورزیده و یک بدن انعطاف پذیره که مربی کمتر سرم غر بزنه:)
حداقل به اونایی که برآورده شدنش دست خودمونه که میتونیم برسیم نه؟
ما آدم‌های معمولی، آرزوهای معمولی هم داریم. ولی باز انگار آرزوها برای نرسیدنن.
معمولی بودن خیلی بهترخاص بودن و جنگیدن همیسگی است
اما رویاهات را حفظ کن ..یه ادم معمولی پر رویا که هنوز بلده بخنده :)
ارزوهایی دارم که میتونم بهشون برسم.اما به سختیاش که فکر میکنم پشیمون میشم.
البته شایدم اونقدری که من فکر میکنم سخت نباشه.
عالی بود این :))
من هم خیلی وقت‌ها به همین فکر میکنم و دلم از واهمه‌اش می‌لرزه..