نمی‌دونم بر چه اساسی اولین روزهای سال ۹۸ بالای صفحه‌ای از دفترچۀ یادداشتم نوشتم؛ «آرزوهای سال ۹۸».
چند روز پیش همین طوری رفتم سر وقت دفترچه و خیلی ناباورانه دیدم سه تا از آرزوهام برآورده شده.
امشب زد به سرم چند تا آرزو بهش اضافه کنم. اولین آرزوی اضافه شده‌ام این بود؛ مرگ روحانی. یه جوری با خفت بمیره دل یه ملت خنک شه!
رنج آخر نداره. همونجوری که شادی آخر نداره. انتخاب آدما تعیین میکنه کدوم بمونه و کدوم بره. رنج نصیب برخی میشه. همونجور که شادی نصیب برخی دیگه شده. رنج بزرگ میکنه آدما رو. من از رنج خوشم میاد. از رنجی که باعث بشه بزرگ بشم. اندوه. غم. رنج و درد. دوست داشتنی اند به نظرم. اگر ازشون یاد بگیریم. ح تی اگه یاد گرفتنمون فقط این باشه که ازشون فرار کنیم. همین میشه شادی.
باید ریاست جمهوری شون تموم بشه بعد این آرزوهه محقق بشه. والا میشه یه بت مظلوم که در نیمه ی کار خدمت به ملت از میان ما پر کشید. :|
منم پس باید برم یه جا بنویسم شون.^____^
یاد لیست ویژگی های همسر ایده آلم افتادم که زمان مجردی گذاشته بودمش لای قرآن و بعدا ته تقاری پیداش کرد و خوند توی جمع :))
من تو دنیا رویاها زندگی نمی کنم ...
اینجا زیادی واقعیه...هرچقدر خوب باشی ..تنها تری زهرا ...
ناراحتم از اینکه من بدبخت بودم و اونا خوشبخت ...
شاید خدا هم دوستم نداره ...
ریشه هرچی ظالمه ورداشته از رو زمین ...
آرزوی مشترک با آدم‌های زیادیه:/
آخ آخ دیدی :|
قربون خودش و فضولیاش. :))))
:)))
^____^
ممنونم ممنونم
ان شاءالله
خودش نه ولی امروز خواهرش فوت کرد!!!
اونم کاره ای نیست.
بالاترو هدف بگیر.
میدونی؟ وقتی هیتلر مرد هم ستم کم نشد. زیادتر هم شد. با مرگ این هم چیزی از رنجامون کم نمیشه. ولی ای کاش رنج آخر داشت