فروغ بودن

دلم فروغ بودن می‌خواهد.

‌‌فروغ را به‌خاطر جسارتش دوست دارم نه شعرهایش.

اینکه تصمیم گرفت خود واقعی‌ش باشد نه آن چیزی که جامعه و آدم‌های دوروبرش از او انتظار داشتند.

این روزها بیشتر از هر وقت دیگری دلم فروغ بودن می‌خواهد. اینکه خودم را سانسور نکنم. از نوشتن حس‌هایم نترسم. از این نترسم که اگر فلانی خواند و فلان قضاوت را کرد چه خاکی توی سرم بریزم و اگر بهمانی، بهمان فکر را.

 

دلم می‌خواهد این روزهایی که روی مدار سینوسی‌ راه می‌روم را بدون دلهره و ترس همان‌طوری که می‌گذارنم بدون یک واو کم و زیاد بنویسم.

ای کاش جسور بودم و فروغ بودم و...!