روز پنجم

غزل چهار حافظ، یه غزل عاشقانهٔ پر از درده. دو تا بیتش رو من خیلی دوست دارم و واقعاً شرح حاله. 

:::بیت اول 

صبا، به لطف بگو آن غزال رعنا را 

که سربه کوه و بیابان، تو داده‌ای ما را. 

(آقا یا خانم صبا، لطفاً و با مهر و مهربونی جوری که به معشوق من برنخوره بگو، من که آدم سربه راهی بودم تو من رو آوارهٔ کوه و بیابون کردی و باعث این حال بد من شدی)

:::بیت دو

چو با حبیب نشینی و باده پیمائی 

به یادآر محبان بادپیما را

(وقتی با محبوب خودت نشستی و حال دلت خوبه و خوشحالی، به یاد منی باش که تو رو دوست دارم و می‌دونم این دوست‌داشتنم وقتی تو خودت معشوق داری کار بیهوده‌ای بیش نیست) 

مشق شب هم بیت دوم باشه و از روش اونقدر بنویسیم که انگشت‌هامون تاول بزنه.

روز چهارم

:::یک

خوشحالم؛ چون یه نفر رو توی این شهر می‌شناسم که حالش خوبه و خوشحاله.

:::دو

امروز دلم می‌خواست برم، چمران. برم اون داالرحمۀ خوشمزه.

ساعتم رو گذاشتم و بلند شدم ولی خب حالم اونقدر بد بود که نتونستم از جام بلند شم حتی. نمی‌دونم چرا اینهمه اصرار دارم خودم را رو تا این حد آزار بدم؟

:::سه

یکی از بچه‌ها، یه کار ویراستاری بهم داده که انجامش بدم. صفحه‌هاش زیاد نیست؛ ولی از دوشنبه تا حالا فقط ویرایش صوریش کردم. هر روز به خودم می‌گم فردا حالم خوب میشه و انجامش می‌دم. هنوز اون فردا نیومده انگار.

:::چهار

در فردا «تو» را به نام کوچکت صدا خواهم زد.