حال ِ خوب (:

به نظرم خدا حال ِ خوب، را حوالی نماز صبح یعنی دقیقا از اذان صبح تا طلوع آفتاب بین بنده هایش تقسیم می کند. خدا می نشیند وسط همۀ حال خوب ها، دستی به ریش بلند سپیدش می کشد و یک نیم نگاهی به زمین می اندازد و بعد یکی یکی حال خوب ها را تقسیم می کند. اول حال ِ خوب های قلمبه را تقسیم می کند. قلمبه ها را می دهد به نور چشمی هایش، همان ها که همیشه و در همه حال به یاد خدا هستند. بنده های نور چشمی را می شود از مدل خنده هایشان شناخت. خنده های این مدل آدمها قشنگ است مثل اثر انگشت ها که منحصر به فرد است، خندۀ آن ها هم شاخص است.

خدا وقتی همۀ حال خوب ها را تقسیم کرد و سهم هر کس را قدِ بندگی هایش داد، می رود روی تخت پادشاهیش می نشیند و به زمین نگاه می کند. به زمین و آدمها با لبخندهای زیبایشان. شاید یک وقت هایی هم دلش بگیرد از اینکه شب ها تا خود حوالی صبح می نشیند و با دست های خودش حالِ خوب می سازد ولی صبح آدمهای کمی می آیند و سراغ حالِ خوب ها را ازش می گیرد. خداست دیگر دلش می خواهد همۀ بنده هایش سهمی داشته باشند از همۀ چیزهای خوب دنیا. اما آدمها همیشه خواب می مانند از اتفاق های خوب دنیا.